gecenin orta vakitleri yanımdaki yastığa aforizmalar dizdim, karanlık kadar tepkisizdi ama korku yoktu yamru yumru ezilmiş bedeninde, oysa korku en beşeri duygudur, korkmuyorum diyip kendimi ya da başkalarını kandırma telaşına düşmeyip insan olduğumu unutmadım o vakitte.
"İnsanlar ışığın çevresinde toplaşırlar. Daha iyi görmek için değil, daha iyi parıldamak için." Hayır olmadı, karanlık tepkisiz, yastık daha da uzak. Başka deneme;
"İnsanların %10'u yaşar. Geri kalanlar sadece vardır."
Bu da olmadı, sokağı teğet geçen arabanın gürültülü ışığı bir selam verdi o kadar, vazçgeçmeden son bir deneme; Kendi omzuna tırman. Başka nasıl yükselebilirsin ki?
Pencereyi araladım yastık balkondaydı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder